In Het Kusjeshuis had ik een tuintje waar ik amper in vertoefde vanwege het geluidsoverlast van de buren. Mijn beslissing om Het Kusjeshuis in Paterswolde los te laten en de grote stap te zetten; samenwonen en verhuizen, brengt rust. Het werd vermoeiend om met mijn weekendtas steeds te moeten verkassen met de feestdagen, verjaardagen en tot een aantal jaar terug, de kinderloze weekenden. We zeiden onze huur op en zochten ondertussen naarstig naar een woning. We zochten een school uit in Zwolle en schreven mijn kinderen in met het vertrouwen dat de woning zal volgen. En dat lukte, op de valreep!

Boze Marokkanen en boze witte Nederlanders

Op zaterdag werken mensen ijverig in hun tuin. Het meest prettige hier vind ik, het is rustig op zondag. Ik geniet van de nieuwe ruimte, zowel binnen als buiten. Maar er is veel werk aan een grote tuin met veel bomen. Zeker in de herfst, wat een bladeren! Het is allemaal nieuw voor me. Ik denk aan het tuintje in Het Kusjeshuis en voel me dankbaar met de ruimte in mijn leven, terwijl ik de bladeren weg veeg. Terwijl ik geniet van de fysieke arbeid, gaan mijn gedachten naar het verleden.

Ik denk ook aan de beelden die ik zag bij Pauw, over een groepje jongens die een machteloze witte jongen in elkaar slaan. Het lijken Marokkaanse jongens, rond de 14 jaar die heel trots het hele tafereel filmen. Wat een boosheid, ellende, miserie, denk ik dan. Dit is brandstof voor partijen als het Vlaams Belang om nog meer te haten. Ellie Post zit ook aan tafel om haar boek te promoten. Ze vindt het zelf onbegrijpelijk dat ze toen discriminerende termen gebruikten bij het doorgeven van een signalement. Daar kan ze zich nu, anno 2019 met Marokkaanse collega’s, niets bij voorstellen. Ik waardeer haar oprechtheid, maar ik schrik er wel van.

Zwart, wit, bruin, geel of varkentjesroze?

Er is een collectieve angst en als we niet naar binnen gaan om inzicht te krijgen, dan zullen we deze angst steeds meer projecteren in ons leven en in onze maatschappij. Naar mijn mening is de grootste en snelste stap om inzicht te krijgen in onszelf. Het is tijd om wakker te worden. Om niet meer met de vinger naar de ander wijzen. Het is tijd om naar binnen te kijken en alle onvrede die we voelen in de vorm van oordeel, angst, boosheid, wrok, haat, eenzaamheid, zelfmedelijden en medelijden te doorzien, zodat het getransformeerd kan worden. Vrede ligt niet daarbuiten, wanneer de Marokkanen verkassen, de Joden sterven of de Zwarte Pieten verbannen worden. Vrede, is een innerlijke zaak. En vanuit innerlijke vrede, verbinding en wijsheid kunnen we SAMEN keuzes maken over hoe verder. Bezielde stappen. En dan is het gevolg altijd een win-win.

Iedereen is te-vrede-n. Want we Weten en her-inner-en ons weer dat er niets te vrezen valt….en verschillen slechts een illusie zijn.