Eigen volk eerst!!!
In Het Kusjeshuis had ik een tuintje waar ik amper in vertoefde vanwege het geluidsoverlast van de buren. Mijn beslissing om Het Kusjeshuis in Paterswolde los te laten en de grote stap te zetten; samenwonen en verhuizen, brengt rust. Het werd vermoeiend om met mijn weekendtas steeds te moeten verkassen met de feestdagen, verjaardagen en tot een aantal jaar terug, de kinderloze weekenden. We zeiden onze huur op en zochten ondertussen naarstig naar een woning. We zochten een school uit in Zwolle en schreven mijn kinderen in met het vertrouwen dat de woning zal volgen. En dat lukte, op de valreep!
Boze Marokkanen en boze witte Nederlanders
Op zaterdag werken mensen ijverig in hun tuin. Het meest prettige hier vind ik, het is rustig op zondag. Ik geniet van de nieuwe ruimte, zowel binnen als buiten. Maar er is veel werk aan een grote tuin met veel bomen. Zeker in de herfst, wat een bladeren! Het is allemaal nieuw voor me. Ik denk aan het tuintje in Het Kusjeshuis en voel me dankbaar met de ruimte in mijn leven, terwijl ik de bladeren weg veeg. Terwijl ik geniet van de fysieke arbeid, gaan mijn gedachten naar het verleden.
Ik denk aan de grote bezem die op een affiche prijkte in Hoboken. Reclame voor het Vlaams Blok, nu bekend als het Vlaams Belang, met Filip Dewinter als boegbeeld. Brrr… ik voel een rilling langs mijn nek gaan. Ik denk aan mijn ervaring met racisme, hoe mijn ouders behandeld werden, waar ik tegenaan liep, verhalen van andere Marokkanen en mijn Ghanese vriendin.
Ik denk ook aan de beelden die ik zag bij Pauw, over een groepje jongens die een machteloze witte jongen in elkaar slaan. Het lijken Marokkaanse jongens, rond de 14 jaar die heel trots het hele tafereel filmen. Wat een boosheid, ellende, miserie, denk ik dan. Dit is brandstof voor partijen als het Vlaams Belang om nog meer te haten. Ellie Post zit ook aan tafel om haar boek te promoten. Ze vindt het zelf onbegrijpelijk dat ze toen discriminerende termen gebruikten bij het doorgeven van een signalement. Daar kan ze zich nu, anno 2019 met Marokkaanse collega’s, niets bij voorstellen. Ik waardeer haar oprechtheid, maar ik schrik er wel van.
Zwart, wit, bruin, geel of varkentjesroze?
Er is een collectieve angst en als we niet naar binnen gaan om inzicht te krijgen, dan zullen we deze angst steeds meer projecteren in ons leven en in onze maatschappij. Naar mijn mening is de grootste en snelste stap om inzicht te krijgen in onszelf. Het is tijd om wakker te worden. Om niet meer met de vinger naar de ander wijzen. Het is tijd om naar binnen te kijken en alle onvrede die we voelen in de vorm van oordeel, angst, boosheid, wrok, haat, eenzaamheid, zelfmedelijden en medelijden te doorzien, zodat het getransformeerd kan worden. Vrede ligt niet daarbuiten, wanneer de Marokkanen verkassen, de Joden sterven of de Zwarte Pieten verbannen worden. Vrede, is een innerlijke zaak. En vanuit innerlijke vrede, verbinding en wijsheid kunnen we SAMEN keuzes maken over hoe verder. Bezielde stappen. En dan is het gevolg altijd een win-win.
Iedereen is te-vrede-n. Want we Weten en her-inner-en ons weer dat er niets te vrezen valt….en verschillen slechts een illusie zijn.
Dit heb je mooi verwoord, Samira. Dank je wel voor het delen. Wat ik vooral heel mooi vind aan jouw verhaal, is dat je benoemt dat we naar binnen moeten gaan als we echte verandering teweeg willen brengen. In ons hart zijn we niet vatbaar voor angst. In ons hoofd wel. In ons hart hervinden we onszelf en vanuit onszelf hervinden wij de verbinding met de buitenwereld – met elkaar. Dan werken en leven we samen vanuit het hart. ;-)) <3
Dag Wim, dank voor het lezen en delen van jouw waarneming en beleving. Fijn om herkenning te vinden. Samen leven en werken vanuit het hart, mooi geschreven.
Samira
Klopt helemaal er is maar één weg die naar binnen maar hoe de weg neemt en waarlangs die is wel heel divers. Hoop zo dat heel de wereld, iedereen naar binnen gaat! Daar zou de wereld zoveel mooier van worden en kunnen we samen de aardbol ook weer mooi maken. De bladeren wegen van onze straatjes en ze storten op de aarde voor de planten die zich met ze voeden.
Dank je wel Mariska voor je mooie bijdrage om de wereld vanbinnen uit waar te nemen, voor een vredige wereld.
Samira
Het probleem ligt evenzeer bij leraars die automatisch denken dat leerlingen met een Arabische naam een achterstand hebben omdat ze thuis geen Nederlands praten. Bij moraalfilosofen die een hoofddoek zien als een uiterlijke advertentie voor homofobie. Bij actievoerders waar dierenwelzijn alleen belangrijk is op het offerfeest. Bij zgn. blanke kindervrienden voor wie zwarte Piet een onveranderlijk stuk cultureel erfgoed is en bij een kunstencentrum dat denkt dat een Argentijnse theatermaker aan integratiewerk doet ipv aan cultuur. We hebben ons misschien al die tijd teveel bezig gehouden met die ene kant van de straat, de “anderen” die we na vier generaties in Belgie nog steeds “allochtonen” blijven noemen. Het wordt dringend tijd dat we ons ook eens om de andere kant bekommeren, de groeiende groep Vlamingen die zich nog niet goed weet te nestelen in de superdiverse samenleving. Zij verdienen nu eens onze aandacht: gelijke kansen voor iedereen! Als integratie echt een wederzijds proces is dan moeten we dringend de focus verschuiven. Om het met een boude slogan te zeggen: Eigen volk eerst.