Ik moest lachen toen de man mij lachend vertelde dat hij spijt had dat hij mijn boek had gelezen, Eindelijk Vrij. “Ik dacht dat ik vrij was, maar ik ben helemaal niet vrij, besef ik nu. Want als ik mij echt vrij voelde, dan zou ik…’ Ja, wat dan?

Als ik mijn gedachten zou geloven…

Als ik mijn gedachten zou geloven, dan zou ik gek worden. Mijn gedachten roepen immers de ene keer zus en de andere keer zo. Ze oordelen over situaties en mensen en eigenlijk alles wat voorbij komt: ‘Dit is goed. Dit niet. Dit kan beter.’ Maar een situatie is tijdelijk. En gevoelens over de situaties zijn net zo tijdelijk.

Alle oordeel veroorzaakt lijden.
Alle hechting veroorzaakt lijden.
Alle strijd veroorzaakt lijden.

Dus, ja wat dan? De man geeft toe dat hij bang is om naar binnen te gaan. Hij is bang voor wat hij te zien krijgt. En voor de gevolgen in zijn leven. Ik stel hem gerust dat hij niets te vrezen heeft. Samen gaan we op pad om illusies te doorzien en om afscheid te nemen van een onjuiste waarneming.

P.S. Een portret over mijn dubbelleven kun je zien op NPO Start in het programma Freespirits op NPO2.

Elke gedachte over je situatie, is een oordeel. Elk oordeel (ook al is het positief) is voorwaardelijk. En dit maakt ons bang. We hebben geen houvast en verliezen de controle, tenminste, dat denken we. Het resultaat; we lijden.
We hechten ons aan situaties, aan mensen, aan spullen. We houden ons krampachtig vast of doen juist het tegengestelde: We durven ons niet te verbinden. Het resultaat: we lijden.
We verzetten ons. We zijn het niet eens met de situatie waarin we zitten. We zijn niet in vrede met het nu. En het resultaat: we lijden.

In vrede zijn is een keuze

De man die mijn boek kwam ophalen, nam in vrede afscheid. Hij was niet meer de man met verplichtingen en beperkingen. Hij ontdekte (ont-dekken) dat hij niet de situatie was, noch het oordeel. Hij was niet de beperking, noch het gevoel. Hij was vrij van alles wat hij had bedacht. Tenminste, voor dat moment. Onderweg naar binnen moedigde ik hem aan zich niet te verzetten en zijn gevoelens de ruimte te geven. Ik moedigde hem aan niet te oordelen over wat hij zag en voelde en wanneer hij toch oordeelde, ook hierover niet te oordelen. Ik nodigde hem uit om wat hij gecreëerd had los te laten.

We zijn onze problemen niet

Laten we een stap naar achteren zetten en de gedachten, oordelen, gevoelens en situaties waarin we verzeild zijn geraakt, observeren. Laten we er eens omheen wandelen. Zonder ze op te pakken. We zijn onze problemen niet. We kunnen uit het lijden stappen door simpelweg te zien dat we het lijden zelf veroorzaken en dat vrij zijn om niet te lijden. Ja, inderdaad, je leest het goed. Lijden is een keuze.

We ontdekken gaandeweg, wanneer we vaker afstand nemen van het lawaai in ons hoofd, wie we werkelijk zijn. Niet een persoonlijkheid die voorwaardelijke vrede ervaart, maar datgene wat zich bewust is van deze persoonlijkheid. We zijn de ruimte die alles bevat. De stilte rondom het geroezemoes. Bewustzijn, Zijn, Ruimte, God. Het Alles waarin onze persoonlijkheden kan bewegen. We zijn het onveranderlijke., het onbeperkte, het vrije, het vreugdevolle, het onvoorwaardelijke. Liefde met een dikke vette hoofdletter.